Zaterdag 7 april werd de expositie van Fotogroep Reuver geopend door Jan Nabuurs. Jan belichtte in zijn inleiding het feit dat fotografie een taal is. Fotograferen heeft als uiteindelijk resultaat dat je jezelf blootgeeft in je beelden. Dat is een groeiproces waarin ook de uitdaging van de technische realisatie een onontkoombare fase is. Maar het doel blijft: Wat vertel ik met mijn foto's en wat doen de foto's met de kijkers

Door deze bril heb ik de foto expositie bekeken en wil ik dit stukje schrijven.

In de expositie wordt een eerbetoon gegeven aan Jan van Wylick, een zeer gewaardeerd lid dat het afgelopen jaar is overleden. De liefde, zorg en oog voor detail van Jan zie je terug in zijn foto's. Er zijn al vele bijen op bloemen gefotografeerd maar zelden zo zorgvuldig en evenwichtig. De foto vertelt mij dat we goed moeten zorgen voor de bijen en de bloemen. Een heel actueel thema op dit moment. 

 

Jan van Wylick Adriaan de Roode

 

Adriaan de Roode is een fotograaf die zijn foto-idioom op orde heeft en los van de 'regels' kan spelen met de compositie en sfeer in zijn foto's. Boeiende foto's die uitnodigen om de diepere lagen te ontdekken. De fiets die het beeld uit rijdt is op precies het juiste moment vastgelegd. Maar hij laat op meerdere foto's zien dat hij op het juiste moment op de juiste plek kan zijn.

Ik houd het alfabet verder maar aan en kom bij Albert Hanssen. Hoewel 'zonder titel' gepresenteerd hoor ik in de wandelgang dat de serie het leven van jong tot oud verbeeldt. Toch gebeurt er meer op de foto's. Waar ik meteen gevangen word door de blikken vanuit de etalages, zijn de mensen op de straat hier totaal niet hiermee bezig. Communicatie, kan dat anno nu alleen nog plaatsvinden met een app?

 

 
 Albert Hanssen  Fons Janssen 

 

 Het tijdsbeeld dat Fons Janssen neerzet van de bouwvakker vind ik van hem het sterkst. De foto straalt uit dat de fotograaf het toeval weinig kansen heeft gegeven en voor mij dus ook dat alles op de foto ertoe doet. Ondanks dat er geen kraan te zien is weet je dat hij er is.

Al schrijvende pak ik even het moment om mijn voorkeur voor het papieren beeld uit te spreken. Naast de foto's vertoont de fotogroep ook een digitale presentatie met muziek. De beelden zijn zeker fraai, maar toch lukt het mij niet door het opgedrongen tempo van een presentatie, dieper tot de beelden door te dringen dan een eerste indruk. Maar dat zegt ook weer iets over mij natuurlijk.

Guido Hermans' regenboog roept vragen op. De schaduwen van de boompjes liggen perfect, maar ik zie geen overtuigende regenwolken. Worden we hier beetgenomen? De strakke compositie toont de weg naar de pot met goudstukken aan de horizon.

Guido Hermans Huug Lennaerts


Omdat ik de bril van de verhaalkwaliteit nog steeds op heb wil ik de foto van het touw van Huug Lennaerts hier noemen. Heel eenvoudige maar toch zeer krachtige beeldtaal. De associaties die het bij mij oproept zijn nogal confronterend en de termen mooi of genieten komen niet in me op. Maar hij spreekt. Dat weer wel.

Het fragiele bloemetje van Ineke Gerrits laat mij de adem even inhouden. Dat verwacht je niet in die robuuste omgeving. De foto nodigt uit om bij weg te dromen en mijn gedachten te verzetten zonder heel sturend te zijn.

               Ineke Gerrits                  Jacques Hensen

 

De foto van Jacques Hensen van de dame in een landschap van betonblokken doet mij wel wat. De rozen op het voorste betonblok suggereren een monument. Toch veranderen de blokken op een gegeven moment in gebouwen; een abstracte stad met een eenzame vrouw.

Het werk van Kim Bellen valt op door de duidelijke rol van kleur in zijn werk. De meeste vragen roept de foto van het blokhutje bij me op. Sprookjesachtig licht. Op de achtergrond een skipiste. Ik zoek roodkapje en de wolf tussen de bomen, maar ik vind ze niet.

 

Kim Bellen Marian van Soest

Bij Marian van Soest valt menig oog op de mensen die de waterbak trotseren. Het juiste moment maakt ook hier het verhaal compleet. Bewondering en verbazing over de deelnemers wisselen zich af in mijn hoofd.

Het meest bezig met de inhoud en het verhaal is volgens mij Paulette Noten. De foto van het doorkijkje met de bezems met schop moeten wel haast samengesteld zijn, maar het is zo netjes gedaan dat het aangetroffen zou kunnen zijn. Herhaling, dagelijkse sleur en einde van de tunnel zijn termen die in me op komen.

Paulette Noten Wilmy Boonen

 

Natuurlijk vormen alle foto's ook elkaars context en misschien wel daarom voel ik na de vorige wel mee in de droomwereld van Wilmy Boonen. Een paarse tuin met een zwierige waterpartij. Even weg uit de realiteit in een eigen paradijsje. Misschien zegt dit wel meer over de fotograaf dan het in eerste instantie lijkt.

Het moge duidelijk zijn, ik heb het naar mijn zin gehad in Reuver.

En Jan, bedankt voor de bril. Hij is nog gratis ook!

Bart Beurskens.